محققان اروپایی ترکیب جدیدی برای تولید صفحات ذخیره کننده اطلاعات یافتند که در آن از نانوذرات استفاده شده است. هارددیسک های امروزی اطلاعات را روی لایه های فرومغناطیس ذخیره می کنند. این لایه ها دارای دانه های هفت نانومتری هستند که هر بیت اطلاعات روی یک سلول می نشیند که این سلول هم 60 تا 80 دانه را اشغال کرده است. یکی از راه های ذخیره اطلاعات در فضای کمتر، کوچک تر کردن سلول هاست اما با کوچک تر شدن سلول، تعداد دانه ها کاهش یافته، نسبت سیگنال به نویوز افزایش می یابد و از این رو احتمال خوانده نشدن سلول بالامی رود. راه مناسب برای حل این مشکل استفاده از محیط های ضبط اطلاعات با دانه های کوچک تر است اما در این حالت نیز مشکل ناپایداری دمایی پیش می آید. در یک بازه زمانی، اگر پایداری گرمایی به اندازه کافی نباشد، ممکن است جهت گیری مغناطیسی اطلاعات تغییر کند و نتیجه آن از بین رفتن اطلاعات است. محققان دانشگاه «چمنیز» از نانوذرات کروی 25 نانومتری استفاده کردند که از دانه های به کاررفته در هارددیسک ها بزرگ تر و از سلول های ذخیره سازی اطلاعات کوچک تر است. آنها از این نانوذرات که از جنس سیلیکاست، آرایه هایی را تهیه کردند. برای این کار نانوذرات را در الکل ریخته، سپس آن را روی سطح مورد نظر می ریزند و پس از تبخیر شدن الکل، نانوذرات خودآرایی داده شده به شکل الگوهای مشخصی درمی آیند. با نشست فیلم مغناطیسی روی نانوذرات، برجستگی هایی روی فیلم ایجاد می شود که می تواند به عنوان سلول ذخیره اطلاعات عمل کند. این ذرات قادرند به سوی قطب شمال یا جنوب جهت گیری کنند که این مسئله، تعیین کننده صفر یا یک بودن آن است. با استفاده از این فناوری می توان هزار گیگابایت اطلاعات را در یک اینچ مربع ذخیره کرد که این رقم شش برابر بیشتر از نمونه های رایج در بازار است. سازوکار خودآرایی در این روش موجب شده تا هزینه تولید در آن کاهش یابد.

نظرات شما عزیزان: